Waarom voel ik me niet vrij? Dit is de vraag waar de vraagsteller voor de familieopstellingen graag iets van wil zien.

Ze voelt zich niet vrij. Ze voelt zich heel schuldig. Schuld en schaamte zorgen dat mensen in hele lage vibraties zitten en zich niet goed verder kunnen ontwikkelen.

Ze had heel lang geleden een abortus gehad. Ze was pas 18 toen ze zwanger raakte. Het kon niet. Ze kon dit kindje niet laten komen. Niemand wist ervan destijds, lang, lang gleden. Ook haar ouders niet. Het mocht niet. Wat was ze alleen.

Alleen ook nam ze deze beslissing. Ze voelde zich haar hele leven zo schuldig. Ze had het nooit aan iemand verteld. Tot in de opstelling.

Ze stelt de vraag: waar komt mijn schuldgevoel vandaan. Alles komt in de opstelling naar boven. In de veiligheid van de groep vertelt ze voor het eerst dit verhaal. De waarheid heelt.

Voor het eerst kijkt ze haar nietgeboren kind aan. En ze huilt, snikt, diep verdriet. Tranen stromen over haar wangen. En het niet geboren kind zegt: “Het is okee mama. Dit was mijn lot. Je kon niet anders. Voel je niet schuldig. Jij mag leven “ Er is lange tijd diep oogcontact. Ze houdt haar kind dan liefdevol vast om het vervolgens los te laten. Eindelijk kan ze het een plek geven in haar leven. En het schuldgevoel komt tot rust. Want het opgestelde schuldgevoel liep als een razende door de hele opstelling heen.

Nu kan ze het laten rusten. Het is gezien en geheeld.

Diepe acceptatie vindt plaats.

Wat een diep helende ervaring.

Je kunt pas iets loslaten als je het hebt aangekeken, doorleefd en doorvoeld hebt. Dat is waarom een familieopstelling mits goed begeleid zo helend kan zijn.